Μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να πεθάνω.
Αρκεί όταν με βρουν να παίζουν ακόμα οι αγαπημένες μου μπαλάντες, ο καφές στο ξύλινο, ξεφτισμένο τραπέζι στα αριστερά μου να είναι ακόμα κρύος. Αρκεί να είμαι ακόμα αγκάλιασμένος από το αγαπημένο μου σκέπασμα στο πολύχρωμο κρεβάτι μου, έχοντας απαπαυτικά ακουμπισμένη την πλάτη στον τοίχο πίσω. Και το τελευταίο τσιγάρο μου, καμμένο ως το τέλος, να μου κρατά συντροφιά αραχτό ανάμεσα στο δείκτη και τον μέσο μου ενώ πιάνουμε οι δυο μας τίμιες κουβέντες, ως νεκρός προς νεκρό.
Αρκεί να αντήχουν ακόμα στο σώμα οι έρωτές μου, άπειρες νότες, όλα αυτά που έζησα και όλα αυτά που πίστεψα, όλα αυτά που έχασα και όλα αυτά που ονειρεύτηκα. Αρκεί το κίτρινο παλιό δωμάτιο να μυρίζει ακόμα καπνό και πρόσφατη παρουσία φίλων. Αρκεί να είναι ακόμα νύχτα και να χαμογελώ ακόμα στον εαυτό μου, σαν ένας ακόμα παράφρων.
Μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να πεθάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου