Μια Τέτοια Ωρα

 Μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να πεθάνω.

 Αρκεί όταν με βρουν να παίζουν ακόμα οι αγαπημένες μου μπαλάντες, ο καφές στο ξύλινο, ξεφτισμένο τραπέζι στα αριστερά μου να είναι ακόμα κρύος. Αρκεί να είμαι ακόμα αγκάλιασμένος από το αγαπημένο μου σκέπασμα στο πολύχρωμο κρεβάτι μου, έχοντας απαπαυτικά ακουμπισμένη την πλάτη στον τοίχο πίσω. Και το τελευταίο τσιγάρο μου, καμμένο ως το τέλος, να μου κρατά συντροφιά αραχτό ανάμεσα στο δείκτη και τον μέσο μου ενώ πιάνουμε οι δυο μας τίμιες κουβέντες, ως νεκρός προς νεκρό.

 Αρκεί να αντήχουν ακόμα στο σώμα οι έρωτές μου, άπειρες νότες, όλα αυτά που έζησα και όλα αυτά που πίστεψα, όλα αυτά που έχασα και όλα αυτά που ονειρεύτηκα. Αρκεί το κίτρινο παλιό δωμάτιο να μυρίζει ακόμα καπνό και πρόσφατη παρουσία φίλων. Αρκεί να είναι ακόμα νύχτα και να χαμογελώ ακόμα στον εαυτό μου, σαν ένας ακόμα παράφρων.

 Μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να πεθάνω.

Ποτέ Πριν

Κοίτα στον καθρέπτη
Βιασμένα χαμόγελα, λανθάνουσα οργή
Ως που θα φτάσεις?
Κάθε βήμα πιο βαθιά μεσ'το σκοτάδι.

Καίγομαστε στη φωτιά του δήθεν
Θυσιαζόμαστε στο βωμό του πρέπει
Αρρωστημένες ψηφιακές φωνές
που μιλάνε με δεκαδικούς και εξισώσεις.

Ολο πέφτεις πιο χαμηλά.
Μα ποτέ τον πάτο δεν τον φτάνεις
Τόσο καιρό νόμιζες ότι κρατιέσαι.
Ωρα να μάθεις οτι σε έχουνε δεμένο.

Τα μάτια μας pixels
Η γλώσσα μας Java
Ολα γίνονται κάτω από τα μπαλκόνια μας
Κι εμείς τα βλέπουμε στις οθόνες.

Ποτέ πριν το μούδιασμα δεν προκαλούσε τόση παράλυση.
Ποτέ πριν το μπροστά δεν ήταν τοσο πίσω.
Ποτέ πριν οι πολλοί τόσο αδύναμοι.
Ποτέ πριν ο λήθαργος τόσο βαρύς.
Ποτέ πριν ο άνθρωπος λιγότερο άνθρωπος.
Μέχρι τώρα.

Φαίνεται πως η τελευταία πλύση εγκεφάλου έγινε με μπόλικο μαλακτικό.
Γλυκιά η μαστούρα της αδιαφορίας.