Θα ξυπνησεις ενα πρωι. Το κορμι σου απο την ζεστη θα κολλαει, και θα φτιαξεις εναν καφε, για να ξεπλυνεις την αδρανεια του υπνου απο πανω σου.
Θα δεις οτι τα ακροδακτυλα σου εχουν ρωγμες. Θα δεις οτι βρωμανε σαπιες χορδες, και νοτες που σπανια γραφτηκαν. Πως εφτασες ως εδω?
Εφτασες και καταλαβες. Καταλαβες πως ολα τα αγαπας το μισο απο οσο πρεπει, και οσα μισεις τα παλευεις το μισο απο οσο πρεπει.
Καταλαβες οτι για καθε φως που φανερωνει τους ανθρωπους, υπαρχουν αλλα πεντε για να τους κρυβουν και να τους αποπροσανατολιζουν.
Καταλαβες οτι τοσο καιρο κατι μεσα σου ουρλιαζε ματαια, και απορεις αν συμβαινει σε ολους . Η σιωπη ειναι οπλο στα χερια των δυνατων, και εμφανες πλεονεκτημα των αδυνατων εναντια στους ομοιους τους.
Και αυτο το "κατι" σε ξυπναει για τα καλα, και αρχιζεις να Τους ψαχνεις. Μεσα στο χαος απο οθονες Τους ψαχνεις, να γινεις ενας απο Αυτους. Απο Αυτους που χορευουν διχως αυριο, και δεν λογαριαζουν λεπιδι και φοβο.
Απο Αυτους που σε κοιταν στα ματια, και δεν δισταζουν μηπως τους πεσει κανα συναισθημα απο τα ματια μπροστα σου. Απο Αυτους τους μονιμα ερωτευμενους, ως το τελος ορκισμενους, τους αιωνια μεθυσμενους, μες στην νυχτα βαπτισμενους. Μετα δεν Τους βρισκεις. Και πως να τους βρεις?
Αφου ποτε σου δεν εμαθες να χορευεις. Και Οσους προσφερθηκαν να σου μαθουν, τους γελασες ειρωνικα. Της ελευθεριας τους χορους τους μαθαινεις μονο με το δερμα σου παραμερισμενο, την ψυχη σου εκτεθιμενη και τις αισθησεις σου σε ντελιριο.
Μετα απορεις αν υπαρχουν ακομα Αυτοι. Μετα απορεις αν υπηρξαν ποτε. Μετα καταλαβαινεις οτι δεν εφτασες πουθενα. Μετα καταλαβαινεις οτι δεν καταλαβες τιποτα. Μετα καταλαβαινεις οτι δεν ξυπνησες ποτε.
