Bossa Nova

Μπαλωσε καλα τις χαραμαδες
Φυσαει εξω - λυσσομαναει
Και θα αρπαξουμε καμια πνευμονια
Πριν καν το καταλαβουμε.

Βαρυς χειμωνας ερχεται
Μακρυς καιρος κοντευει*
Και πρεπει να γραψουμε τραγουδια
Να χορευουμε να ζεσταινομαστε.

Τραγουδια κοκκινα του ερωτα, του αιματος
Τραγουδια συμβολα.
Σε ρυθμο μισο ανταρτικο μισο τσιγγανικο
Τραγουδια λημερια και φαρους.

Καποιος ειπε πως οταν ποναει η ψυχη
Σημαινει οτι ψηλωνει
Αρκει να μην της χτιζεις ταβανι
Αστη να βρεχεται και θα μαθει να στεγνωνει.

Τελικα ασε τις χαραμαδες
Και πιασε γκρεμισε τους τεσσερις τους τοιχους
Και οσο γραφουμε τα καινουρια τα τραγουδια
Στα ανεμοβροχια χορεψε μου Bossa Nova.

*De Facto - Μακρυς Καιρος Κοντευει

...Μιλώντας για Χρόνο...

Ολος μου ο καπνός έχει τελειώσει
Αλλα αύριο θα έχω καινούριο.

Ολα μου τα μπουκάλια έχουν αδειάσει
Αλλα αύριο θα αγοράσω.

Ολες μου οι κιθάρες εχουν σπασμένες χορδές
Αλλα αύριο θα πάω να πάρω.

Ολες τις νύχτες μένω ξύπνιος
Αλλα αύριο θα κοιμηθώ βράδυ.

Ολοι μου οι έρωτες φαίνονται άπιαστοι
Αλλα αύριο θα τους ζήσω.

Ολοι μου οι φίλοι έχουν αλλάξει
Αλλα αύριο θα ξαναγίνουν οπως τους θέλω.

Ολη μου η ιδεολογία κάθε μέρα σιγοσβήνει
Αλλα αύριο θα κυριεύσει.

Ολο μου το επαναστατικό πνεύμα κάθε μέρα καταπνίγεται
Αλλα αύριο, ατόφιο, θα είναι πάλι εκεί.

Ολη μου την ψυχολογία την νιώθω γαμημένη
Αλλα αύριο θα γεννηθώ πάλι από την αρχή.

Ολο μου το είναι νιώθω να το χάνω κάθε μέρα
Αλλα αύριο θα είμαι πάλι εγώ.

Ολες μου οι ελπίδες μιλάνε για αύριο.
Αλλά αύριο θα μιλάνε για αύριο.

Περί Αφυπνίσεως και Χορού

Θα ξυπνησεις ενα πρωι. Το κορμι σου απο την ζεστη θα κολλαει, και θα φτιαξεις εναν καφε, για να ξεπλυνεις την αδρανεια του υπνου απο πανω σου.

Θα δεις οτι τα ακροδακτυλα σου εχουν ρωγμες. Θα δεις οτι βρωμανε σαπιες χορδες, και νοτες που σπανια γραφτηκαν. Πως εφτασες ως εδω?

Εφτασες και καταλαβες. Καταλαβες πως ολα τα αγαπας το μισο απο οσο πρεπει, και οσα μισεις τα παλευεις το μισο απο οσο πρεπει.
Καταλαβες οτι για καθε φως που φανερωνει τους ανθρωπους, υπαρχουν αλλα πεντε για να τους κρυβουν και να τους αποπροσανατολιζουν.

Καταλαβες οτι τοσο καιρο κατι μεσα σου ουρλιαζε ματαια, και απορεις αν συμβαινει σε ολους . Η σιωπη ειναι οπλο στα χερια των δυνατων, και εμφανες πλεονεκτημα των αδυνατων εναντια στους ομοιους τους.

Και αυτο το "κατι" σε ξυπναει για τα καλα, και αρχιζεις να Τους ψαχνεις. Μεσα στο χαος απο οθονες Τους ψαχνεις, να γινεις ενας απο Αυτους. Απο Αυτους που χορευουν διχως αυριο, και δεν λογαριαζουν λεπιδι και φοβο.

Απο Αυτους που σε κοιταν στα ματια, και δεν δισταζουν μηπως τους πεσει κανα συναισθημα απο τα ματια μπροστα σου. Απο Αυτους τους μονιμα ερωτευμενους, ως το τελος ορκισμενους, τους αιωνια μεθυσμενους, μες στην νυχτα βαπτισμενους. Μετα δεν Τους βρισκεις. Και πως να τους βρεις?

Αφου ποτε σου δεν εμαθες να χορευεις. Και Οσους προσφερθηκαν να σου μαθουν, τους γελασες ειρωνικα. Της ελευθεριας τους χορους τους μαθαινεις μονο με το δερμα σου παραμερισμενο, την ψυχη σου εκτεθιμενη και τις αισθησεις σου σε ντελιριο.

Μετα απορεις αν υπαρχουν ακομα Αυτοι. Μετα απορεις αν υπηρξαν ποτε. Μετα καταλαβαινεις οτι δεν εφτασες πουθενα. Μετα καταλαβαινεις οτι δεν καταλαβες τιποτα. Μετα καταλαβαινεις οτι δεν ξυπνησες ποτε.

Μια Τέτοια Ωρα

 Μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να πεθάνω.

 Αρκεί όταν με βρουν να παίζουν ακόμα οι αγαπημένες μου μπαλάντες, ο καφές στο ξύλινο, ξεφτισμένο τραπέζι στα αριστερά μου να είναι ακόμα κρύος. Αρκεί να είμαι ακόμα αγκάλιασμένος από το αγαπημένο μου σκέπασμα στο πολύχρωμο κρεβάτι μου, έχοντας απαπαυτικά ακουμπισμένη την πλάτη στον τοίχο πίσω. Και το τελευταίο τσιγάρο μου, καμμένο ως το τέλος, να μου κρατά συντροφιά αραχτό ανάμεσα στο δείκτη και τον μέσο μου ενώ πιάνουμε οι δυο μας τίμιες κουβέντες, ως νεκρός προς νεκρό.

 Αρκεί να αντήχουν ακόμα στο σώμα οι έρωτές μου, άπειρες νότες, όλα αυτά που έζησα και όλα αυτά που πίστεψα, όλα αυτά που έχασα και όλα αυτά που ονειρεύτηκα. Αρκεί το κίτρινο παλιό δωμάτιο να μυρίζει ακόμα καπνό και πρόσφατη παρουσία φίλων. Αρκεί να είναι ακόμα νύχτα και να χαμογελώ ακόμα στον εαυτό μου, σαν ένας ακόμα παράφρων.

 Μια τέτοια ώρα θα μπορούσα να πεθάνω.

Ποτέ Πριν

Κοίτα στον καθρέπτη
Βιασμένα χαμόγελα, λανθάνουσα οργή
Ως που θα φτάσεις?
Κάθε βήμα πιο βαθιά μεσ'το σκοτάδι.

Καίγομαστε στη φωτιά του δήθεν
Θυσιαζόμαστε στο βωμό του πρέπει
Αρρωστημένες ψηφιακές φωνές
που μιλάνε με δεκαδικούς και εξισώσεις.

Ολο πέφτεις πιο χαμηλά.
Μα ποτέ τον πάτο δεν τον φτάνεις
Τόσο καιρό νόμιζες ότι κρατιέσαι.
Ωρα να μάθεις οτι σε έχουνε δεμένο.

Τα μάτια μας pixels
Η γλώσσα μας Java
Ολα γίνονται κάτω από τα μπαλκόνια μας
Κι εμείς τα βλέπουμε στις οθόνες.

Ποτέ πριν το μούδιασμα δεν προκαλούσε τόση παράλυση.
Ποτέ πριν το μπροστά δεν ήταν τοσο πίσω.
Ποτέ πριν οι πολλοί τόσο αδύναμοι.
Ποτέ πριν ο λήθαργος τόσο βαρύς.
Ποτέ πριν ο άνθρωπος λιγότερο άνθρωπος.
Μέχρι τώρα.

Φαίνεται πως η τελευταία πλύση εγκεφάλου έγινε με μπόλικο μαλακτικό.
Γλυκιά η μαστούρα της αδιαφορίας.